Goede manieren
Hebt u dat ook wel eens? Dat u lekker ergens aan het fietsen bent op een prachtige door de gemeente aangelegde rode loper speciaal voor fietsers en dat er een voetganger aankomt? Vrij normale situatie wel. Maar wat nu als die voetganger met de neus van zijn rechterschoen uw mooie rode loper raakt. Dat hij voordat u langskomt, zijn poten op het fietspad durft te planten. Persoonlijk voel ik mij dan zeer beledigd. Ik zit er lekker in, fijne cadans. Het gaat van trap, trap, trap, trap. Flink tempo ook. Mooie boompjes, gras en bloemetjes. En een voetganger. Ik zie hem, hij ziet mij. Hij ziet door mijn tempo dat hij nooit tijd heeft om voor mij langs te schieten. Je weet dus als voetganger dat je moet wachten. Maar toch, terwijl het eigenlijk nog niet zover is, zet hij zijn eerste voet neer, in de aanslag om door te lopen, zo op het stuk waar ík aan het fietsen ben. Op mijn pad!
Met het lichaam al ongeduldig naar voren hellend van: ik zet zo mijn andere voet hier op dit pad hoor. Mijn pad! De brutaliteit. Mensen hebben geen manieren meer. Waar blijft de beleefdheid om gewoon even op je eigen graszode een paar tellen te wachten, een pas terug te nemen? Wij beiden weten dat ik niet ga stoppen. Ik heb het recht om gewoon door te fietsen. Wij weten allemaal (als je het fatsoen hebt) dat wanneer je als voetganger een fietspad wilt betreden je ontzettend moet opletten of daar niet een fietser aankomt. Maar wanneer iemand dan achteloos een blik op je werpt en in zijn ogen staat te lezen: als je nu niet snel doorfietst dan sta ik zo meteen helemaal op dit pad. Krijg ik het gevoel dat die voetganger in kwestie niet doorheeft dat de zaken zo liggen. Ik zie dan in die nanoseconde dat zijn gezichtsuitdrukking verandert in een onbenullige lach. Een lach met een geveinsde onschuld. Ik doe toch niets verkeerds? Mispoes! Je doet wel iets verkeerd, meneertje. Je bent ongemanierd en lomp een dame de weg aan het versperren. Ik haat die tronie! Maar goed, ik kom voorbij en hij scheert vlak langs mijn persoonlijke space achter mij door, naar het niets ertoe doende iets waar hij zich naartoe aan het begeven was. Tien minuten later ben ik nog steeds in shock. Hoe kan het dat mensen niet aanvoelen dat dat soort onbeleefdheden ons verder uit elkaar drijft. Iedereen heeft het maar over tolerantie, normen en waarden en saamhorigheid. Welnu, dat is iets waar ik in het verkeer heel weinig van merk. Die authentieke, degelijke oplettendheid is bijna helemaal uitgeroeid. Ik meen het serieus. Ik word daar verdrietig van.
Eva Emmen
Om die reden vermijd ik hier in Sint-Niklaas een bepaalde plek waar het fietspad krioelt van de domme, onnozele, soms agressieve voetgangers.