Gisteren werd ik gebeld door een telemarketeer. Vandaag hoorde ik Genesis’ Land of Confusion op de radio. Mijn oor viel op het volgende fragment: My generation will put it right Were not just making promises Wat hebben deze zaken met elkaar te maken ? Tsja. Wellicht alleen mijn eigen ergernissen.
Waar is de generatie van Phil Collins tegenwoordig ? De om revolutie roepende generatie van de jaren ’80 of zelfs jaren ’90 is grotendeels zelf geworden wat ze zelf haatte: directeurs en -trices van commerciële concerns, al dan niet hun eigen naam dragende. Four Non Blondes kon dan nog roepen And I pray, oh my god do I pray / I pray every single day / For a revolution maar nu schrijft dezelfde zangeres liedjes voor o.a. Pink en andere popprinsessen en -prinsen. Poe poe poe, er verstrijkt wat tijd en opeens zijn de idealen van weleer foetsie. Een verhaal zo oud als de wereld ongetwijfeld maar dit is er toevallig eentje in mijn eigen universumpje dus wordt u ermee lastig gevallen. Want waar zijn de idealisten van weleer ? Ze runnen goedlopende bedrijven, en ongetwijfeld zelfs de door menigeen verafschuwde telemarketing bedrijven. Ik werd gisteren nog gebeld door een telemarketeer. En aangezien ik gaarne dit soort gesprekken reconstrueer, ook in mijn in December verschenen boek, doe ik dat hier nogmaals: Telemarketeer: “Spreek ik met de heer R van Densen ?” Ik: “Klopt.” Telemarketeer: “Dan heb ik geweldig nieuws voor u meneer !” Dat belooft bijna nooit iets goeds. Geweldig nieuws bereikt mij vrijwel nooit per telefoon. In een envelop is de meest gebruikelijke methode, om heel eerlijk te zijn. Ik: “Oh ?” Telemarketeer: “U gaat vier keer minder betalen voor uw vaste telefoonrekening dan u nu doet !” Ja, ik heb een vaste telefoon, geen mobiel. Ik ben die éne die er nog steeds geen heeft. Ik heb er geen nodig. Telemarketeer: “Bedrijf X neemt namelijk alle rekeningen over van KPN en dat scheelt u 75% van de kosten. Daar hoeft u helemaal niks voor te doen, ik hoef alleen maar even uw gegevens te checken.” Ik: “En als ik nou alles wil laten zoals het is ?” Want kom op, KPN schiet in één opzicht zeker niet tekort: het communiceren van nieuws. Bij de tweemaandelijkse telefoonrekening maar zeker tussendoor word ik uitgebreid op de hoogte gehouden van alle ontwikkelelingen en zeker als een of ander bedrijf namens hen grote rekening-kortingen kan bieden. Ik voel dus allang nattigheid en eigenlijk ben ik best tevreden met KPN. Dus dit nieuwe bedrijf dat ik niet ken, kan eigenlijk best de pot op. Nu al. Maar laten we zien wat hij nog meer zegt. Telemarketeer: “Waarom zou u dat willen meneer ? Besparen is toch altijd goed en zeker als het 75% is ! En er verandert niets, u belt nog steeds via dezelfde lijn alleen u betaalt minder.” Ik: “En toch heb ik geen interesse.” Telemarketeer: “Weet u dat zeker meneer ?” Ik: “Heel zeker.” Telemarketeer: “Weet u dat echt heel erg zeker meneer ?” Ik: “Eh, ja. Het bevalt prima zoals het is. Niks veranderen graag.” Telemarketeer: “Maar meneer, dat snap ik niet, als u toch zoveel kunt besparen, zegt u toch geen nee ??” Ik: “Ik wel. Welterusten.” Hij belde aardig laat op de avond. Telemarketeer: “Maar meneer, u -” Ik: Klik. De helden van de nieuwe generatie zitten aan de andere kant van de lijn. Mij lastig te vallen of ik een paar tientjes minder op mijn telefoonrekening wil hebben. Niet te roepen of de maatschappij en de wereld waar zij en hun kinden in op gaan groeien wellicht überhaupt nog zal bestaan, nee, de téléfóónrékening, dát is belangrijk. Natuurlijk verdient hij gewoon maar zijn centjes voor whatever studie hij wellicht al dan niet volgt. Klopt. Maar het is symptomatisch voor de hele hedendaagse Binnenlandse maatschappij. Ik, ik, ik. En u, u, u, dient ook alleen maar te denken aan ik, ik, ik. Consumeren, consumeren, consumeren. Dan draait dat blauwgroene bolletje vanzelf rond. Ik hoorde vandaag opnieuw op de radio Land of Confusion en moest even knarsetanden. In de jaren ’80 en ’90 was de grote moeilijkheid voor de idealisten nog dat hun doelen geen aandacht kregen. Nu hebben we internet, politieke- en televisie-aandacht, en An Inconvenient Truth. Roepen om aandacht voor het probleem is dus niet de issue meer, en desondanks verspilt de oorspronkelijke én de nieuwe generatie zijn tijd met centen schrapen en geestdodende bullshit. Ik ben zelf net zo erg. Van een übercommerciële kantoorbaan ben ik nu gegaan naar simpelmakend productiewerk. Daar is de wereld geen cent of molecuul ozonlaag beter op geworden. Ik schenk af en toe wat geld aan een goed doel waarvan ik dan later in de krant lees dat het fraudeert. Ik scheid mijn afval waarvan de TV mij vertelt dat het toch niets toevoegt. Ik probeer de juiste partijen te stemmen in een tijd waar partijdenken inmiddels alleen nog maar foute kandidaten en kabinetten oplevert omdat de wereld gewoonweg veranderd is. The Land Of Confusion is meer waar dan ooit tevoren qua puinhoop, maar waar begin je nog ? Ik weet het ook niet meer. Ik weet alleen dat het overschakelen naar een ander telefoonabonnement niet het antwoord is. En iemand aan de andere kant van de lijn belonen omdat hij mij daartoe omgepraat heeft ook niet. Maar ja, wat dan wel ? Wat kan een beetje KutBinnenlander nog doen om het probleem van de KutGlobaliteit nog tegen te gaan ? Wie bezingt de oplossing van onze tijd en belooft daarbij alvast, met gevoel voor toekomst-ironie, dat onze generatie het wel even écht gaat oplossen ? Ik heb het lied van de nieuwe hoop nog niet gehoord. En misschien wil ik het ook niet horen. Maar als men mij het goede nieuws wil doorbellen, ben ik in ieder geval nog steeds op de oude manier bereikbaar. Dat is mij ook iets waard. Uiteindelijk.